Bana Müsaade Beyler

8 Ekim 2006’dan bu yana, bu yazıyı da sayarsak 1321 yazı olmuş. “Dile kolay” lafını belki de hayatımda ilk kez kullanacağım, ama hakkaten de “dile kolay” denir böyle durumlarda.

Her zaman söylerim blogger hizmetinden Cambelboy sayesinde haberim oldu. Ondan görüp, deneyelim bakalım deyip, yazmaya başladım bu bloga. O zamanlar çok garip geliyordu bana blog işi. Bir şeyler yazıyorsun, “okuyan var mı acaba?” merakı içerisindesin falan. İlk günlerdeki heyecan bambaşka oluyor hakkaten. Başlangıç yazısına gelen yorumlarla büyük heyecan duyduğumu dün gibi hatırlarım. Hey gidi…

Sonra Aceto Balsamico bloguyla tanıştım. Sanırım bunu daha önce de söylemiştim. Blogu ilk başlardan beri takip eden nadir kişilerdenimdir diye düşünüyorum. Tesadüf eseri karşıma çıkmıştı, o günden beri de pek çok kişi gibi ben de müptelasıyım zaten. Bülent Abi sayesinde futbol yazmaya başladım. Daha doğru bir ifadeyle, Aceto blog ilham kaynağı oldu bana. Bu bakımdan öncelikli olarak bu iki isme ne kadar teşekkür etsem azdır.

Önceleri daha sert bir üslupla yazıyordum. Bazen haddimi aştığım, abartı boyutta eleştirdiğim isimler oldu. Onu da gençliğimize verin derim hep. Lakin mümkün mertebe samimi yazılar yazmaya çabaladım. Bunu da bilmenizi isterim. Düşünmediğim şeyleri yazmaktan ve etrafa hoş görünme çabasından hep kaçındım. Rakipleri yermeden önce kendimize bakmamız gerektiğini düşündüm. Çuvaldızı başkasına batırmadan önce, bir elimde kendimize batıracağım bir iğne oldu. Doğru ya da yanlış. Tavrım ve tarzım buydu. Umarım yanlış anlaşılmamıştır.

Bugün günde yüzlerce kişinin girdiği, insanların kendi sitelerinde, bloglarında paylaştığı bir bloga sahip olmak, bu işe giriştiğim ilk günlerde aklımın ucundan dahi geçmiyordu. Demek ki, ciddi emekler verirseniz, ve bilhassa samimi olursanız, güzel sonuçlar elde ediyorsunuz. Bu blogdan kendi haneme çıkaracağım en mühim ders budur. Genelde “blogunuz nasıl bu konuma geldi?” şeklinde soruların olduğu mailler alıyorum. Herhalde verilecek en iyi cevap budur diyebilirim.

Lafı fazla uzatmaya niyetim yok bu sefer. Bugüne kadar uzun yazılar yazarak yeterince meşgul ettik zaten insanları. Dün Narlıdere’de sınava girdik. 10 Aralık tarihinde askerliğimi yapacağım yer belli olacak. Ve 14 Aralık tarihinde de birliğe teslim olacağım nasipse (birliğe teslim olunmaz, birliğe katılınır). İmkan bulabilirsem, gideceğim yeri buradan duyurmaya çalışırım elbette.

Askerlik öncesi kalan sayılı günlerimi, arkadaşlarla, eş-dostla vedalaşmayla geçirmeyi düşünüyorum. Bu yüzden bugünden itibaren blogu pek güncelleyemeyeceğimi söylemek isterim. (blogu bir arkadaşıma emanet ettim, yazı yazmayacak gerçi daha çok gelen yorumları onaylar herhalde) Normalde 2-3 gün yazı yazmayınca, merak eden, mailler atan kişilere ve artık ciddi manada varlığına inandığım blog yazarı-okur ilişkisi sebebiyle bunu buradan duyurmam abes olmaz herhalde. Zaten blog dediğimiz şey bir günlükten ibaret değil mi?

Velhasıl kelam, bugüne kadar okuyan, paylaşan, yorumlarıyla bendenizi bilgilendiren tüm dostlara teşekkür ederim. Aranızdan kırdığım kişiler varsa, onlara da “kusurumuz affola” diyorum. Hakkınızı helal ediniz.

Gideceğim yerde imkanlar nasıl olur kestiremediğim için, oradaki günleri özet geçebileceğim bir şeyler karalayabilir miyim, emin değilim. Ama fırsat bulursam, oradan da ara sıra yazmaya çalışırım.

Bu yazı bir şarkıyla bitsin istedim. Tercihim, “Status Quo-In The Army Now” oldu. “Tuğba Ekinci-O Şimdi Asker“de olabilirdi ama “In The Army Now” daha uygun olur.

italyan çukuru, irlanda masası, fransız öpücüğü…
hey!..ben kimseye anti-militaristim demedim ki, bir yanlışlık olmalı…

Saygılar & Sevgiler
el burrito

http://www.dailymotion.com/swf/k7iar1McezV9jGaQbX&related=Status Quo – In The Army Now
Yükleyen gyom89